آیا واقعا باید SSD خود را بهینه کنید؟

وقتی صحبت از استفاده از درایو حالت جامد می شود، تصور نکنید که مانند هارد دیسک قدیمی شما کار می کند.

از آنجایی که درایوهای حالت جامد (SSD) ارزان‌تر و قابل اطمینان‌تر شده‌اند، درایوهای دیسک سخت (HDD) در نهایت نزدیک به مرگ هستند، حداقل برای مصرف‌کننده معمولی. اما اگرچه SSD ها کاملا متفاوت از هارد دیسک ها کار می کنند، بسیاری از افراد از SSD های خود مانند هارد دیسک ها استفاده می کنند، از جمله آنها را برای استفاده روزمره بهینه می کنند.

اما این سوال پیش می آید: آیا واقعا باید SSD خود را بهینه کنید؟

پاسخ کمی پیچیده تر از یک بله یا نه ساده است. بنابراین، بیایید عمیق تر به این موضوع بپردازیم و ببینیم که چرا بهینه سازی یا یکپارچه سازی یک SSD ممکن است ایده خوبی نباشد.

چرا نباید SSD خود را بهینه کنید؟

اگر نسخه طولانی را نمی خواهید، در اینجا نسخه کوتاهتر است:

شما نباید SSD های خود را بهینه یا یکپارچه سازی کنید، زیرا هیچ کاری برای عملکرد درایو ندارد. برعکس، می تواند طول عمر SSD های شما را کاهش دهد.

در حالی که نسخه کوتاه‌تر در دسترس نیست، بیایید ببینیم که چرا یکپارچه سازی یک SSD هیچ کاری نمی‌کند.

اولین چیزی که باید بدانید این است که SSD ها در سطح سخت افزار با هارد دیسک متفاوت هستند. اگرچه آنها دستگاه های ذخیره سازی هستند، اما از فناوری های مختلفی برای انجام این کار استفاده می کنند.

یک HDD از یک صفحه مغناطیسی برای ذخیره داده ها استفاده می کند و از یک هد خواندن/نوشتن استفاده می کند که روی این صفحات برای خواندن/نوشتن داده ها حرکت می کند. پلاتر روی هارد دیسک به بخش های مختلفی تقسیم می شود. بنابراین، هر زمان که یک درخواست خواندن/نوشتن توسط HDD دریافت می‌شود، هد خواندن/نوشتن برای انجام عملیات به بخش خاصی منتقل می‌شود.

از طرف دیگر SSD ها هیچ قطعه متحرکی ندارند. SSD ها نوعی حافظه فلش هستند که از سلول های NAND برای ذخیره داده ها استفاده می کنند. هنگامی که یک کنترلر SSD درخواست خواندن/نوشتن را دریافت می‌کند، داده‌ها بدون نیاز به یک قطعه متحرک واقعی، به صورت الکتریکی در سلول‌های NAND ذخیره یا نوشته می‌شوند.

ثانیاً، هر زمان که یک قطعه داده بر روی یک HDD یا SSD ذخیره می شود، داده ها به هزاران قسمت مختلف تقسیم یا تکه تکه می شوند و در هر جایی که فضای خالی روی دیسک وجود داشته باشد ذخیره می شود.

هر بار که یک HDD یا SSD درخواست خواندن برای یک فایل دریافت می کند، باید تمام قطعات قرار داده شده در بخش های مختلف (HDD) یا سلول ها (SSD) را پیدا کرده و بخواند. فرآیند خواندن/نوشتن در یک هارد دیسک بسیار طولانی‌تر طول می‌کشد، زیرا هد خواندن/نوشتن باید برای هر قطعه داده، خود را در بالای بخش مربوطه پیدا کرده و قرار دهد.

مدت زمانی که طول می کشد به عنوان زمان جستجو شناخته می شود که برای هارد دیسک ها بر حسب میلی ثانیه اندازه گیری می شود و با مکان سکتور متفاوت است. از آنجایی که SSD ها به هد خواندن/نوشتن متکی نیستند، زمان جستجو بر حسب نانوثانیه است و تغییر نمی کند.

در یک هارد دیسک، یکپارچه سازی زمان جستجو را با اطمینان از اینکه هد خواندن/نوشتن مجبور نیست کارهای زیادی را انجام دهد، با مرتب کردن قطعات مختلف در یک توده بزرگ از داده های متوالی، کاهش می دهد.

با این حال، SSD ها برای کار با قطعات پراکنده داده طراحی شده اند. با زمان جستجوی ثابت نانوثانیه، یکپارچه سازی تفاوت چندانی در عملکرد کلی یک SSD ایجاد نمی کند. در واقع، همانطور که در بخش بعدی خواهید خواند، یکپارچه سازی اصلاً کاری نیست که باید روی SSD خود انجام دهید.

آیا باید یک SSD را Defrag کنید؟

همانطور که در بخش قبل ذکر کردیم، هارد دیسک ها و SSD ها داده ها را به صورت تکه تکه در هر جایی که فضای خالی روی دیسک وجود دارد ذخیره می کنند. در مورد HDD، قطعات در بخش های مختلف دیسک های مغناطیسی قرار دارند. برای SSD ها، قطعات داده در سلول های NAND ذخیره می شوند.

با توجه به زمان جستجوی طولانی در هارد دیسک، ترجیح داده می شود که قطعات داده متعلق به یک فایل واحد به صورت متوالی در کنار هم نگهداری شوند. Defragmentation فرآیندی است که در آن قطعات داده های پراکنده به صورت متوالی مرتب می شوند و زمان خواندن یک فایل کامل را کاهش می دهد.

جای تعجب نیست که یکپارچه سازی عملکرد یک هارد دیسک را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. با این حال، مورد SSD ها کمی متفاوت است.

سلول های SSD NAND دارای تعداد محدودی چرخه نوشتن هستند. در برخی مواقع، این سلول‌های NAND فرسوده می‌شوند و منجر به کاهش ظرفیت ذخیره‌سازی یا خرابی کامل درایو می‌شوند.

هدف کنترلرهای SSD جلوگیری از خرابی درایو با توزیع یکنواخت داده ها بر روی سلول های رایگان موجود با استفاده از الگوریتم های داخلی است. این توزیع یکنواخت قطعات داده تضمین می کند که یکنواخت در SSD سایش وجود دارد و این فرآیند به عنوان سایش سطح شناخته می شود.

وقتی یک SSD را یکپارچه سازی می کنیم، سعی می کنیم این قطعات را که از قبل هوشمندانه قرار داده شده اند، دوباره مرتب کنیم. به عبارت دیگر، ما درایو را در معرض سایش بیشتری قرار می دهیم. این کار را به طور مکرر انجام دهید و حداقل در تئوری متوجه خواهید شد که زودتر از آنچه دوست دارید درایو خود را تعویض می کنید.

چگونه ویندوز به طور خودکار یک SSD را سالم نگه می دارد؟

اگرچه SSD ها نیازی به یکپارچه سازی ندارند، اما از بهینه سازی هایی مانند TRIM سود می برند.

وقتی چیزی را از SSD حذف می کنیم، داده ها در واقع از بین نمی روند. روی سلول ها می ماند. هنگامی که داده های جدیدی برای نوشتن وجود دارد، سلول ها باید به طور کامل پاک شوند تا بتوان داده ها را روی آنها ذخیره کرد.

حذف داده‌ها برای ذخیره داده‌های بیشتر، زمان زیادی را صرف می‌کند و در نتیجه عملکرد آن کاهش می‌یابد. اینجاست که دستور TRIM وارد می شود.

فرمان TRIM یک SSD را مجبور می کند تا زباله جمع آوری کند و سلول ها را از اطلاعاتی که دیگر مورد نیاز نیست پاک کند.

ویندوز از زمان ویندوز XP که مجبور بودید به صورت دستی از دستور TRIM استفاده کنید، راه زیادی را پیموده است. از ویندوز 7، سیستم عامل در صورت نیاز به طور خودکار TRIM می شود.

ویندوز همچنین دارای یک عملکرد یکپارچه سازی داخلی است که برای SSD ها طراحی شده است. می دانیم که گفتیم نباید SSD ها را یکپارچه سازی کنید، اما در مورد ویندوز قضیه متفاوت است. ویندوز ماهی یک بار SSD شما را یکپارچه می کند تا از حداکثر خطای قطعه قطعه شدن فایل جلوگیری کند.

به طور خلاصه، ویندوز SSD های شما را به طور خودکار سالم نگه می دارد. همچنین نیازی به انجام هیچ یک از عملیات زیر ندارید:

• برای افزایش عملکرد SSD، رایانه خود را روی حالت عملکرد تنظیم کنید.
• خاموش کردن hibernation با حذف فایل Hibernation از SSD.
• خاموش کردن System Restore

SSD های مدرن بدون دخالت شما سال ها دوام خواهند آورد

SSD های مدرن برای سال ها استفاده رتبه بندی می شوند. به عنوان مثال، یک درایو 500 گیگابایتی Samsung 980 Pro با درجه استقامت 300 ترابایت (میزان داده ای که می توانید روی درایو بخوانید/نوشتن کنید) تا پنج سال برای شما دوام می آورد.

همراه با تکنیک‌های بهینه‌سازی SSD داخلی ویندوز، چنین رتبه‌بندی استقامتی بالایی تضمین می‌کند که احتمال ارتقای درایو با اراده خود بیشتر از خرابی‌های ذخیره‌سازی است.

منبع مقاله