سالهاست که من مانند یک جگر سیرک در یک تنگه چند وظیفه کردم. من فکر کردم که کارهای زیادی انجام می دهم تا یک مه ذهنی عجیب و غریب باعث تجدید نظر در روش هایم شود. من با یکنواختی – تمرکز روی یک چیز در یک زمان – آزمایش کردم و همه چیز تغییر کرد.
سالهاست که من مانند یک جگر سیرک در یک تنگه چند وظیفه کردم. من فکر کردم که کارهای زیادی انجام می دهم تا یک مه ذهنی عجیب و غریب باعث تجدید نظر در روش هایم شود. من با یکنواختی – تمرکز روی یک چیز در یک زمان – آزمایش کردم و همه چیز تغییر کرد.
اسطوره چند وظیفه ای (و چرا من به تغییر نیاز داشتم)
سالها بود که فکر می کردم چند وظیفه ای درمانی برای گناه بهره وری است. من به عنوان یک نویسنده فناوری ، برگه هایی را برای ایمیل ، مقاله و موتورهای جستجو باز کردم. من هنگام تماشای یوتیوب می نویسم. من به پیام های Slack Mid-WhatsApp پاسخ می دهم. احساس می کردم از هر دقیقه بیشترین استفاده را می کنم. اما من فقط چرخ هایم را می چرخیدم. من همچنین از تکنیک های مختلف به صورت آنلاین استفاده می کردم.
چیزی که بالاخره من را برای تغییر تغییر داد ، فرسودگی فرسودگی بود. ساعتهای طولانی کار می کردم ، اما خروجی من بهتر نمی شد. در هر صورت ، احساس پراکنده تر می شود. من نمی توانستم چیزهایی را که دقایقی پیش خوانده ام به خاطر بسپارم. من تلاش کردم تا کارها را بدون حواس پرتی به پایان برسانم. از همه بدتر ، من همیشه “روشن” بودم اما بندرت کاملاً حضور داشتم. ترس دوم من کاهش شناختی بود.
من شروع به حفر تحقیق کردم و چیزی را پیدا کردم که کلیک کرد: ما چند وظیفه ای نداریم. مغز ما به سرعت بین وظایف تغییر می کند و طبق ASA ، هر سوئیچ با هزینه ای کاهش می یابد – کاهش توجه ، عملکرد کندتر و افزایش خستگی ذهنی. این زمانی است که تصمیم گرفتم برعکس را امتحان کنم: یکنواختی.
چگونه یکنواختی هک بهره وری مورد علاقه من شد
من یک شب تغییر چشمگیری ایجاد نکردم. در عوض ، من یک عادت را برای رفع آن انتخاب کردم: گوش دادن به آموزش های YouTube هنگام نوشتن برای کار. در حالی که تایپ می کردم ، صدای بی ضرر – سر و صدای عقب مانده بود. اما در واقعیت ، من فیلم را جذب نمی کردم یا خوب می نوشتم. جملات من کاملاً ناخوشایند بود ، و من اغلب همین فیلم را بعداً دوباره باز می کردم زیرا چیزی را حفظ نکردم.
اکنون ، من زمان را برای هر دو مسدود می کنم. وقتی می نویسم ، فقط من و سند هستم. وقتی می خواهم از یک ویدیو یاد بگیرم ، توجه کامل خود را به آن نشان می دهم. من تقریباً 30 ٪ زمان نوشتن خود را کاهش داده ام و بیشتر از فیلم ها نیز حفظ می کنم.
من صفحه تمام صفحه را در Microsoft Word با یک حالت فوکوس یا تایپورا می نویسم که با تمرکز دوباره کمی کمک می کند.
در اینجا دو مثال دیگر وجود دارد که نشان می دهد چگونه فناوری بخشی از مشکل چند وظیفه ای من بوده است – و چگونه اکنون از آن بهتر استفاده می کنم.
آزمایش 1: تعویض بین برنامه ها هنگام برنامه ریزی هفته من
قبل از: تقویم من ، لیست کارهای انجام شده و یادداشت های پروژه در سه برنامه پراکنده شده بود: تقویم ، مفهوم و یادآوری گوگل. من دائماً بین آنها می پریدم و سعی می کردم هفته خود را “بهینه” کنم. اما من به پایان رسیدم که توسط یادداشت ها یا ایمیل های جانبی پریشان شدم.
اکنون: من هر یکشنبه 30 دقیقه را اختصاص می دهم تا هفته خود را با استفاده از یک صفحه نمایش برنامه ریزی کنم. من هنوز از چندین ابزار استفاده می کنم ، اما آنها را یک بار باز می کنم. اول ، تقویم خود را مرور می کنم. سپس ، من به مفهوم اهداف پروژه می پردازم. سرانجام ، من در یادآوری وظایف اضافه می کنم. بدون تابلوی Alt. بدون حواس پرتی این روال به من کمک کرده است که بدون اینکه اتفاقات در شکاف ها بیفتد ، برنامه های آرام تر و واضح تری ایجاد کنم.
سعی کنید از Focus Assist در Windows یا Mode Focus on MacOS استفاده کنید و آنها را با سایر دستگاه های اپل همگام سازی کنید تا هنگام برنامه ریزی یا کار ، اعلان ها را بی صدا کنید.
آزمایش 2: بررسی ایمیل در هنگام جلسات ویدیویی
قبل از این: در طول جلسات ، صندوق ورودی خود را باز نگه می داشتم. من به خودم گفتم که با تمیز کردن ایمیل ها تولید می کنم. اما من نیمی از مکالمه را از دست دادم و مجبور شدم از مردم بخواهم چیزها را تکرار کنند.
اکنون: من با جلسه تمام صفحه می روم و با قلم و کاغذ یا یک دستگاه جداگانه با اطلاعیه ها خاموش می شوم. من ایمیل ها را فقط قبل یا بعد از تماس مرور می کنم. این تغییر من را به یک شنونده بهتر و یک پاسخ دهنده متفکرتر تبدیل کرد.
اگر از Zoom یا Google Meet استفاده می کنید ، گزینه “نمایش اعلان های ایمیل” را در حین تماس غیرفعال کنید. از حالت تصویر در تصویر استفاده نکنید تا برگه جلسات را در بالای دیگران نگه دارید. برش حتی یک میکرو ثانیه از حواس پرتی بیشتر از آنچه انتظار دارید کمک می کند.
آنچه یکنواختی با مغز من (و زندگی) انجام داد
بعد از چند هفته ، متوجه تغییراتی شدم که باعث تعجب من شد. در پایان روز احساس خستگی کمتری کردم. حافظه من بهبود یافت زیرا دیگر مجبور نبودم چیزهایی را که فقط خوانده ام دوباره بخوانم. من به طور همزمان کارهای کمتری انجام می دادم اما بیشتر آنها را تکمیل می کردم.
من همچنین شروع به لذت بردن از کارم بیشتر کردم. تمرکز عمیق برای کارهای عمیق ضروری است. چه نوشتن یک مقاله پیچیده یا تحقیق خواندن ، رضایت از “در منطقه” اکنون اعتیاد آور است. اما مانند همه چیز ، برای تبدیل شدن به یک عادت زمان می برد.
اشکالاتی نیز وجود داشت. یکنواختی همیشه عملی نیست. برخی از مشاغل نیاز به تغییر سریع زمینه دارند. و برخی از کارها ، مانند تاشو لباس خود ، با دیگران خوب جفت می شوند (گوش دادن به موسیقی) که خواسته های شناختی را ایجاد نمی کنند. اما بزرگترین چالش تغییر عادات من بود. چند وظیفه ای آن را دوباره به آن توهم بهره وری بازگرداند. یکنواختی در ابتدا احساس عجیب و غریب از کسالت به همراه آورد. اما من با آن گیر کردم و این کسالت سرانجام به آرامش تبدیل شد.
بحث تک وظیفه در مقابل چند وظیفه ای جدید نیست. اما اگر احساس می کنید با دومی احساس می کنید باید عمدی تر باشید. اگر همیشه مشغول کار هستید اما احساس می کنید هرگز کاری را انجام نمی دهید ، این کار را امتحان کنید: فقط یک کار را انتخاب کنید ، یک تایمر 25 دقیقه ای تنظیم کنید و کاری دیگر نکنید. در برابر اصرار مقاومت کنید. این است این آزمایش کوچک می تواند شما را شگفت زده کند.
من یک برنامه پیدا کردم که به بهانه های من اهمیتی نمی دهد.
برای کمک به شما از فناوری استفاده کنید ، صدمه نبیند. برنامه هایی مانند جنگل ، بوقلمون سرد یا حتی زمان صفحه نمایش iOS می توانند حواس پرتی را مسدود کنند. با این حال ، اگر می خواهید کمی کار کنید ، کارهای مشابه را دسته ای قرار دهید. به عنوان مثال ، ایمیل ها ، موارد یا جلسات خود را گروه بندی کنید تا مغز شما نیازی به تعویض چرخ دنده ها نداشته باشد.